(scroll down for English)
Ειρωνεία: 1. Ασυμφωνία μεταξύ Απόψεων/Πεποιθήσεων και Γεγονότων. 2. Γεγονός/Περίσταση που είτε α. Χαρακτηρίζεται από τέτοια ασυμφωνία. είτε β. Επιβεβαιώνει Απόψεις/Πεποιθήσεις.
Από πολύ νωρίς στη ζωή μου, πιό νωρίς απ’ ότι ίσως θα έπρεπε, άρχισε να με απασχολεί η σκέψη “ποιός πραγματικά είμαι”. Ποιά είναι η “ταυτότητά” την οποία καθημερινά διαμορφώνουν οι συνιστώσες δυνάμεις του γεννετικού υλικού μου και των συσσωρευόμενων εμπειριών μου και η οποία καθορίζει τη συμπεριφορά μου στο μάταιο αυτό κόσμο. Σύντομα μετά την έναρξη των σπουδών μου, όταν “ανακάλυψα” την επιστήμη της Ψυχολογίας, η σκέψη αυτή άρχισε να παίρνει τη μορφή ήπιας (θεωρώ) εμμονής, ενώ, λόγω των νεοαποκτόμενων γνώσεων, το ερώτημα έγινε πιο συγκεκριμένο: “Μήπως τελικά είμαι πρωκτικός τύπος;” Για όσους, πιθανώς μη γνωρίζοντας, βγάλουν βιαστικά συμπεράσματα ή αναφωνήσουν “Το ‘ξερα”, να διευκρινίσω πως αναφέρομαι σε ένα από τα στάδια ανάπτυξης του Freud. Freud! Τι ιδιοφυές, πιθανώς διαταραγμένο μυαλό… Θέλω να πώ, ο τύπος είχε απίστευτη φαντασία, αλλά μάλλον χρειάζονται και προσωπικά βιώματα για να αναπτύξει κανείς τέτοιες θεωρίες. Όπως και να ‘χει, οι θεωρίες αυτές αποτέλεσαν το έναυσμα για περαιτέρω (και περισσότερο επιστημονική) μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και εξακολουθούν να αποτελούν το καλύτερο “κράχτη” φοιτητών στα τμήματα Ψυχολογίας των πανεπιστημίων όλου του κόσμου. Αν και συνεπαρμένος κι εγώ, αρχικά, από τον Freud και τις ερμηνείες του, αποφάσισα μάλλον γρήγορα πως δεν ανήκω στη μερίδα εκείνη που επιδεικνύει θρησκευτική ευλάβεια σε αυτές, αλλά αντίθετα αμφισβητώ έντονα την πανανθρώπινη γενίκευση που τις χαρακτηρίζει. ( Άποψη/Πεποίθηση Νο 1.)
Επίσης σχετικά νωρίς, άρχισαν να με απασχολούν η σκέψη και η ανησυχία πως η παρουσία μου σε αυτό το κόσμο θα ξεχαστεί. Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος. Πρόκειται για μία μάλλον ανώφελη ανησυχία, δεδομένου οτι είναι βέβαιο πως πολύ λίγοι, συγκριτικά, καταφέρνουν να παραμείνουν στις μνήμες των επομένων και οι περισσότεροι από εμάς είναι καταδικασμένοι να ξεχαστούν. Εντούτοις, πιστεύω πως είναι ακριβώς αυτή η σκέψη και αυτή η ανησυχία που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εν ζωη συμπεριφορά μας, τις αποφάσεις και πράξεις μας, την ύπαρξη μας γενικότερα. Η επιθυμία και η ελπίδα πως η παρουσία μας και η συμμετοχή μας στα επίγεια δεν υπήρξαν τυχαία κοσμικά γεγονότα που θα περάσουν στη σφαίρα του ασήμαντου, αποτελούν (υποσυνείδητα ή όχι) μία από τις βασικές αιτίες του τρόπου που ο καθένας, με το τρόπο του, διάγει τη ζωή του. Οι ποιητές και οι συγγραφείς γράφουν λέξεις και οι μουσικοί νότες. Οι επιχειρηματίες επιχειρούν. Οι εγκληματίες εγκληματούν. Οι καλλιτέχνες ζωγραφίζουν και σμιλεύουν. Όπως όλοι, (φαντάζομαι) έτσι κι εγώ αφιερώνω σημαντικό κομμάτι της ύπαρξης μου σε ένα κυνήγι απατηλής αθανασίας, ελπίζοντας πως θα αφήσω ένα σημάδι πίσω μου. Πως θα καταφέρω να παραμείνω στη μνήμη των ζωντανών και το κόσμο αυτών. (Άποψη/Πεποίθηση Νο 2.)
Σχετικά νωρίς έδωσα τις δικές μου προσωπικές ερμηνείες και σε διάφορα Θρησκευτικά θέματα. Φερειπείν, ανέκαθεν μου άρεσε η ιδέα πως η ζωή είναι “πνοή” του Δημιουργού. Αυτό θα σήμαινε πως η ανθρώπινη ψυχή είναι μέρος της “ψυχής” του Δημιουργού. Άρα, όταν η ανθρώπινη ψυχή εγκαταλείπει το σώμα, επιστρέφει και ενώνεται και πάλι με το Δημιουργό. Άρα οι νεκροί, είναι εν μέρει Θεικοί και επομένως ικανοί να “βλέπουν” τα πάντα και πιθανότατα, να παρεμβαίνουν. (Άποψη/Πεποίθηση Νο 3.)
Σχετικά αργά συνειδητοποίησα την “ανωτερότητα” του θηλυκού γένους. Εντάξει, θεωρητικά τη γνώριζα, αλλά ως υπέρμαχος της (αν)ισότητας με γνώμονα τη προσωπικότητα και όχι το φύλλο, αρνήθηκα για πολύ καιρό να αποδεχθώ την ύπαρξη της. Τελικά όμως δεν θα μπορούσε παρά να παραδεχθώ πως ανωτερότητα υπάρχει και έγκειται κυρίως στην απόλυτη “εξουσία” που ασκούν οι γυναίκες στους άντρες “εκμεταλευόμενες” τη γεννετήσια ορμή αλλά και τον άρρηκτο συσχετισμό που έχουν με την ίδια τη ζωή, καθώς είναι εκείνες που την “υλοποιούν”. Είτε πρόκειται για πραγματική ανωτερότητα του θηλυκού, είτε για κατασκευαστική αδυναμία του αρσενικού, είτε για υπέρτατη δημιουργική σοφία, γεγονός είναι πως λίγα εγκόσμια συγκρίνονται με τη θηλυκή εξουσία-γοητεία και τις επιπτώσεις της στη “κατώτερη”, εύθραυστη και μονίμως ευάλωτη αρσενική ύπαρξη που, όπως φαίνεται, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό, από την αντίστοιχη θηλυκή. (Άποψη/Πεποίθηση Νο 4.)
Βρίσκομαι ξαπλωμένος σε κρεβάτι εντατικής φροντίδας στο νοσοκομείο, και επανακτώ σιγά σιγά τις αισθήσεις μου μετά τη νάρκωση του χειρουργείου. Δύσκολη στιγμή με ανάμικτα, έντονα συναισθήματα. Να ‘μαι λοιπόν, ένας άνδρας με τις παραπάνω (πέραν πολλών άλλων) πεποιθήσεις, σε μία σωματικά και ψυχικά πολύ εύθραυστη κατάσταση και με τις σκέψεις περί θανάτου να αρνούνται πεισματικά να εγκαταλέιψουν τις εξέχουσες θέσεις που έχουν καταλάβει στο μυαλό μου. Μία νοσοκόμα, μία αιθέρια ύπαρξη τόσο νέα, τόσο όμορφη, τόσο γλυκειά, τόσο θηλυκή, τόσο “ζωή”, εμφανίζεται ξαφνικά και κινείται σαν φτερωτός άγγελος γύρω από το κρεββάτι μου. Το “πέταγμα” της διαλύει τα μαύρα σύννεφα και δροσίζει το πρόσωπο μου. Η φρέσκια, μεθυστική οσμή της απαλύνει τους πόνους μου. Η πρώτη συνειδητή σκέψη υλοποιείται στο “μουδιασμένο” μυαλό μου και εκπλήσει και εμένα τον ίδιο: “Υπέροχος πισινός!”. Ο άγγελος μου σκύβει να μου πάρει τη πίεση και το απαλό χέρι της αγγίζει το δικό μου. (“Θεέ μου, πως είναι δυνατόν να έκανες το δέρμα τους τόσο απαλό;”) … Η ματιά και ο κουρασμένος νούς μου ξεχύνονται στη βαθειά κοιλάδα του στήθους της. Η καρδιά μου σκιρτά καθώς τα κερασένια χείλη της κινούνται: -“Αερίζεστε κε Πα……….λε;” -” ; … ; “ -“Κε Πα……….λε…;” -“Ναι…;” -“Αέρια έχετε;” -“Εεε, τι να σας πώ… Δεν το είχα σκεφτεί… Είναι σημαντικό;” -“… “ Πρίν προλάβω να επιμείνω στην ερώτηση μου, αυτή η πολύ παράξενη, παράμετρος της ανθρώπινης ύπαρξης που ονομάζεται μοίρα, αποφάσισε για μία ακόμη φορά να πραγματοποιήσει την, ως συνήθως, ανελέητη παρέμβαση της. Ναι, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, παρουσία μίας νέας γυναίκας της οποίας η ομορφιά, σαν απαλό, δροσερό αεράκι, κατάφερε να διαλύσει τα μαύρα, απειλητικά σύννεφα στο μυαλό και τη ψυχή μου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η σκέψη ζωής χαστούκισε τη σκέψη του θανάτου, ο εγκλωβισμένος στα σφιγμένα από την αγωνία σωθικά μου αέρας, αποφάσισε να πραγματοποιήσει την ηρωική έξοδο του. Ο ήχος απόκοσμος, εκκωφαντικός… Οι φιάλες των ορών σείστηκαν, τα κρεβάτια του θαλάμου έτριξαν… Η ηλικιωμένη στο διπλανό κρεβάτι σταυροκοπήθηκε… -“Μπράβο κε Δημήτρη!” “Μπράβο κε Δημήτρη”;;; Καλά, τι έγινε τώρα;! Μία κοπέλα σαν τα δροσερά νερά, μία σχεδόν τέλεια εκπρόσωπος του “ανώτερου” θηλυκού γένους, μόλις με συνεχάρη που την αμόλησα; Για τα περισσότερα από τα 52 χρόνια μου, με απασχολεί η σκέψη του να μη ξεχαστώ, να αφήσω ένα σημάδι, ένα μικρό σημάδι πίσω μου… Χωρίς αυταπάτες, σίγουρα οχι σαν αυτά τα παγκόσμια και διαχρονικά ενός Όμηρου ή ενός Σωκράτη, ενός Shakespeare, ενός da Vinci, ενός Tolstoy ή ενός Tchaikovsky, ενός BB King, ενός Bruce Lee, ενός Lennon, ενός Χατζηδάκι, ενός Ελύτη, ή ενός Καζατζάκη… Αλλά κάτι. Κάτι μικρό, ίσως ασήμαντο συγκριτικά, αλλά και δικό μου. Και τώρα, κι ενώ οι πιθανότητες μειώνονται, υπάρχει περίπτωση να με θυμούνται για μία πορδή; Mία “πρωκτική” έκφραση; Τι ειρωνεία! Γιατί Θεέ μου; Γιατί τέτοια φάρσα; Εκτός αν… Sigmund, παλιομπάσταρδε, μου τη φύλαγες; Δεν σου φτάνουν τα εκατομμύρια που σε θαυμάζουν ακόμη, έπρεπε να εκμεταλευτείς τη “γνωριμία” σου και να φροντίσεις να εκδικηθείς έναν ασήμαντο που σε αμφισβήτησε;
Δεν ξαναείδα την όμορφη νοσοκόμα μέχρι που έφυγα από το νοσοκομείο. Ευτυχώς! Δεν ξέρω αν θα άντεχα την αμηχανία. Μάλλον θα την άντεχα… Άντεξα τα υπόλοιπα, τα πιο σοβαρά. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, το ζεστό χάδι του ήλιου στο πρόσωπο μου, με έκανε να ξεχάσω τις “βασανιστικές”, γεμάτες ειρωνεία στιγμές και για αρκετή ώρα, μία σκέψη μόνο κυριάρχησε στο μυαλό μου: Η ζωή είναι μία ειρωνεία. Μεγαλώνοντας, διαπιστώνω πως, συχνά, το να τα καταφέρεις, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το “ποιούς γνωρίζεις”. Φαίνεται τελικά πως είχα κι εγώ κάποιες “γνωριμίες”, επίγειες και μη. Ο γιατρός μου, η οικογένεια μου και οι φίλοι μου ανήκουν στις πρώτες. Κάποιες “πνοές” στις δεύτερες. Είμαι βέβαιος πως η μάνα μου Τον παρακάλεσε να με προσέξει. Ο πατέρας μου, ως γνήσιος, πολυμήχανος Έλλην, μάλλον το “έπαιξε” αλλιώς: Με το τρόπο του, πάντα με έσπρωχνε για το καλύτερο. Έτσι και τώρα, φρόντισε να “μεσολαβήσει” για την αγγελική νοσοκόμα και παράλληλα τη σωτήρια “έκφραση” μου.΄Ηξερε πως μετά από κάτι τέτοιο, δεν υπήρχε περίπτωση να μη παλέψω για μία ευκαιρία να αφήσω τελικά κάτι λίγο πιο σημαντικό πίσω μου. Ναι, σίγουρα γέλασε καλύτερα, τελευταίος, μετά τον Freud. Και μαζί του κι εγώ…
Irony: 1. Incongruity between a conviction and a fact. 2. An occurrence which either a. is characterized by such incongruity or b. confirms the conviction.
Very early in my life -perhaps earlier than it should have- a certain thought crept into my mind and started troubling me. The question of “who I really am”; which is the true identity that every single living moment is shaped by the joint forces of my genetic make up and my accumulating experiences. The one that defines and dictates my behavior in this world. Soon after beginning my university studies and discovering the science of Psychology, this thought developed into a minor -dare I say- obsession, while at the same time, due of course to all the newly acquired knowledge, my query evolved and, for a long while, became more specific: “Could it be that I am the anal type?” Now for those who, unknowingly and/or unwillingly, might rush into conclusions and cry out “I knew it!”, let me explain that I am referring to one of Freud’s developmental theories. Freud… What an ingenious, “disturbed” mind! This man undoubtedly had an incredible imagination and ability for analytical thinking, but I would assume it requires some personal experiences too, in order to come up with such theories. In any case, these theories triggered a further, more scientific study of human behavior and are still today probably the best “advertising” used by Psychology departments of universities all around the world. Although initially fascinated myself by Freud, I eventually decided that I am not among his extreme devotees, but instead tend to doubt and question the generalizations that characterize his theories. (Conviction no 1.)
Something else which also started troubling my mind rather early, was the concern that my presence in this world will be forgotten. I imagine that I am not the only one with such a concern, however pointless or “foolish” it may be. I am convinced that, although fully aware of the fact that comparatively very few humans will succeed in remaining in the memories of their successors, as most of us are doomed to be forgotten, it is this very concern where our motives, decisions and actions seem to stem from, and which defines to a great extent our behavior while alive. Our desire and hope that our own, brief participation in earthly matters was not a random, trivial cosmic event doomed to enter the sphere of the insignificant, constitute the main reasons for the way we choose -subconsciously or not- to lead our lives: Poets and writers write words. Musicians write notes. Entrepreneurs start businesses. Criminals commit crimes. Artists paint and sculpt… I assume that, like many others, I too devote a significant part of my existence to a “hunt” for an illusory immortality, hoping that I will leave a mark behind. That at some point, I will be granted the chance to remain in the memories of the living, and in their world. (Conviction no 2.)
Some of my own explanations on religious matters, emerged relatively early too. For instance, I’ve always liked the notion that life is the “breath” of the Creator. That would mean that the human soul is a part of the “soul” of the Creator and when it leaves the body, it returns to and reunites with the Creator. So, the dead are partly divine and therefore capable of “seeing” all and possibly interfering. (Conviction no 3.)
What dawned upon me relatively late, was the realization of the superiority of the female gender. I suppose that I had heard of the “theory”, but being an advocate of (in)equality based on personality rather than gender, I refused to accept it as a fact. It may have taken me a bit longer, but I too now, like probably every other male, recognize that female superiority indeed exists; and it stems from the power women exercise over men by taking advantage of men’s libido as well as their own inextricable link with life itself. They are, after all, the ones ultimately carrying it into effect. Regardless of whether it is “true” female superiority, or male inferiority by “design”, or both, the fact remains that few things can be compared with the way the human female seems to affect the human male’s fragile and constantly vulnerable existence. (Conviction no 3.)
I’m lying on a hospital bed, in intensive care, slowly regaining consciousness after surgery. Very hard moments, filled with mixed, intense emotions. So, here I am, a man with the above -among other- convictions, in a rather vulnerable position, both physically and mentally, with the thoughts of death refusing to leave the distinguished places they have occupied in my mind. A young nurse, a creature so beautiful, so sweet, so feminine, so full of life, suddenly appears and begins to move around my bed like a flying angel. Her “flying” dissolves the dark clouds and cools my face. Her fresh, intoxicating essence soothes all my pain. My numb mind has its first conscious thought: “What a great behind!” My angel leans over me to take my blood pressure and her soft hand touches mine… “My God, how did you ever manage to make their skin so smooth?” My glance and my tired mind gallop in the deep valley of her breasts… My heart faints as her cherry lips move: -“Do you have gas Mr. Pan………los?” -” … ” -“Mr. Pan………los?” -“Yes…” -“Do you have gas?” -“Umm… I haven’t really thought about it… Is it important?” -” … ” Before I ever got a chance to repeat my question, that strange factor of human existence called fate, decided on yet another relentless intervention. Yes, at exactly that moment, in the presence of a young woman whose beauty had managed, like a gentle breeze, to chase away the menacing clouds from my mind and soul, just when the thought of life slapped hard the thought of death, the air trapped inside my clenched insides, decided to attempt its heroic exit. The sound unworldly… Serum bottles shook, beds creaked. The elderly woman in the next bed crossed herself. -“There you go, Mr.Pan………los… Good job!” -“WTF??? What the hell did just happen here? Did a beautiful woman, a near perfect representative of the female gender, just congratulate me for breaking wind? For the most part of my 52 year old presence in this world, I’ve been haunted by the thought of being forgotten; hoped for the opportunity to leave something behind me; a small mark. Surely not as significant and timeless as those of a Homer or a Socrates, a Shakespeare, a da Vinci, a Tolstoy or a Tchaikovsky, a BB King, a Bruce Lee, a Lennon, a Hatzidakis, an Elytis or a Kazantzakis… But, something… Something maybe insignificant comparatively, yet, of my own. And just as my chances seem to be diminishing, I get this? I’m doomed to be remembered for a fart? An anal “expression”? Heard by one of my “oppressors”, a superior female? Why God? What kind of sick farce is this? Unless… Sigmund, you son of a bitch…! Your millions of devotees were not enough? You had to “pull some strings in order to get back at the “nobody” who doubted you?
I never saw that beautiful nurse again. I’m glad… I wouldn’t have bared the embarrassment. Then again, maybe I would have. I bared other things… Far more serious…
Upon exiting the hospital, some days later, the sun’s warm caress on my face helped me forget the torturing moments and my mind was occupied by only one thought: “Life is one big irony.” As I get older, I tend to think that making it through it, more often than not, largely depends on “whom you know”. Seems that I had some “connections” myself; both earthly and not. My doctor, my family and my friends are among the first. Some “breaths” among the second. I’m certain that my mother asked Him to help me. My father on the other hand, being the true, resourceful Greek that he was, acted in a more cunning way: In his own way, he always pushed me for the best… Similarly in this case, he “put in a word” for the lovely nurse angel as well as my own “expression”. He knew well that something like this would guarantee that I would fight for a chance to “leave something a bit more significant behind”. Yes, I’m sure he laughed better, after Freud… And I too, along with him…
Life is sharing 